Ze is bijna 15 jaar. Meisje in 2HAVO. Ze heeft het moeilijk op school, staat veel onvoldoendes. Bij de intake komt naar voren dat ze veel stress heeft door onder andere haar thuissituatie en ze ervaart een grote sociale druk. Is veel bezig met social media, teveel vindt ze zelf. Ze vindt haar eigen gedrag niet Oke, ze is vaak geïrriteerd en boos. Uit haar emoties niet. Ze heeft ook geen gevoel in haar hand. Haar hand deed van de een op het andere moment gewoon niet meer mee: diagnose FNS. Daar wordt ze al voor behandeld met fysiotherapie en gelukkig zijn de functies weer terug. Alleen het gevoel in haar hand nog niet. Ze weet goed wat ze wil. Hoe ze zich wil voelen. Rust, blij, gelukkig.
Ze vindt de behandeling niet spannend. Ik besluit de volledige stapmethode te doen. Het valt op dat ze moeite heeft om de stappen te zetten. Ze kan de ene keer haar linkervoet niet bijzetten, de andere keer blokkeert rechts. Ik test via het quantum veld; geeft haar onderbewuste toestemming? Is er een blokkade dat ze niet kan stappen? Gelooft ze erin dat ze die nieuwe mooiste versie kan zijn?
We halen alle blokkades eraf. Daarna lukte het haar wel! We maken onderweg een ‘anker’. Als ze ‘s avonds in bed ligt en alle gedachtes haar wakker houden, tikt ze even op haar borst. Dan gaat ze direct uit haar hoofd en komt ze in de ‘leegte’. Daar is het stil. Haar hoofd-hart verbinding is weer optimaal, net als haar verzamelpunt. Zo is ze weer helemaal dicht bij zichzelf zodat prikkels haar niet uit balans brengen.
Op het eind stapt ze met een grote glimlach in de rustige, blije en gelukkige versie van zichzelf.
Net krijg ik een berichtje van haar moeder.
“Goedemiddag Nicolien, ik was een beetje emotioneel geworden gisteren omdat mijn dochter na lange tijd weer zo “gelukkig” en “vrij” oogde. Ook vanochtend was ze zo fijn bezig, mooi om te zien.”
Ze wil graag nog een keer afspreken. Ze is zo welkom!